Özel Karakter Alımı

Renesme uzun bir yolculuk sonucu Forks"taydı. Soğuk,güneşsiz ve ıslak.Büyük annesinin yanından neden gelmişti ki?
Küçüklüğü burada geçmişti , ama 7 yaşındayken büyük annesinin yanına gitmiş,orada öğrenim görmüştü.Her tatilini annesi ve babasıyla veya büyük ailesiyle geçiriyor,her doğum günü sabahında onların öpücükleriyle uyanıyordu.Onu hiç yalnız bırakmadılar.Annesi o biraz büyüyünce eve,Forks"a dönmesini istedi, Renesme ona burada biraz daha kalmak istediğini anlattı.
Büyükannesini seviyordu, üvey büyükbabası Phil"i de. Onlarla yaşamak eğlenceliydi.Ona karışmazlardı,hatta Phil"le rock konserlerine giderdiler.Onu sıktıklarını hiç hatırlamıyordu ve yanlarında olmasından çok mutlulardı,çocukları yoktu ve onu her şeyden çok sevdiklerini sık sık söylerlerdi.
Ne olursa olsun artık Forks"taydı ve geri kalan lise hayatı burada geçirecek, belki de daha sonrada burada kalacaktı.
Gümüş rengi Volvo ;larının deri ön koltuğuna kurulmuştu. Babası mükemmel bir şekilde o yağmurda ve kaygan yolda arabayı kullanırken bir de onunla sohbet ediyordu.
"Lise nasıl gidiyordu tatlım?"
"İyiydi ya da öyle sayılırdı." Dönüp gözlerinin içine baktı sanki aklını okumak istiyordu, Renesme tuhaf hissetti bir an. Bu eski okulunda da olurdu. Hoşlandığı bir çocuğa yanlışlıkla çarpınca(ki bu sakarlık annesinden ona geçmişti) çocuk irkilip Renesmeyi garipseyerek oradan uzaklaşırdı. Renesme bu duruma çok üzülürdü ancak bir şey yapmazdı. Yapamazdı.
Babasının istediğini alamamış gibi yüz hatları gerildi ama anında yumuşadı, mükemmel bir tebessümle kolunu hafifçe okşayıp,
"Umarım burada daha iyi olur bir tanem."
Yo babasına arkadaş bulmaktaki zorluğunu, spor hakkındaki beceriksizliğini ve daha bir düzinesini anlatmayacaktı .Buna gerek yoktu.Deri koltuğa iyice gömüldü.
"Umarım."
Duymasını istediği söylenemezdi ,bu yüzden mırıldanmıştı.Ama mükemmel babası duymuştu.
Bunları kafasından atıp yolu seyretmeye koyuldu. Kahverenginin her tonunu çok severdi,burada fazlaydı ama onu yeşil örtüyordu.Burada güneş yüzünü çok az gösterirdi,yaramaz bir çocuk gibi bulutlarla saklambaç oynamayı seviyordu.Forks"a gelmeden önce güneşe elveda demişti,ne olursa olsun onu özleyeceği kesindi.Bunları göremese de biliyordu,akşamdı ve güneş batınca yol gösterici bir ay kalmıştı.
Ağaç topluluklarını geçip ,yağmurun giremediği kuru toprak parçalarına tekerlekler deyince tuhaf hisseti,sanki burası ayrı bir dünyaydı.O bunları düşünürken motor sustu.Babası onun kapısını açtı ve toprağa adım attı,o hep bir centilmendi.Eve gelmişlerdi.
Birden dikkatini evin yanındaki karartı çekti. Kendini bildi bileli burada sadece onların evi ve orman vardı. Döndü,bavullarını çıkarmak için bagaja eğilen babasına,
"Bu da ne?"
Elinde bavullarıyla kafasını kaldırıp, bagajı birden hızla kapattı. Çıkan sesin ormandaki yankısı Renesmenin hafifçe titremesine neden oldu,ürkmüştü.Güldü,eve bakıp,
"Komşularımız oldu.Büyükbabanın kuzeni,karısı ve oğulları."
"Komşular...?" Yine güldü,tam babasına soru soracakken,
"Renesmee!" Arkasına döndü,
"Anne...?!"
Birden iki kolun ve buz gibi bir bedenin onu sıkıca sardığını hissetti.Babası güldü,
"Bella,kızımızı hasta etmeye niyetlisin anlaşılan.O bu kadar soğuğa ve ıslaklığa alışkın değil."
"Kıskanma Edward." Annesinin bu şakasına babası koca bir kahkahayla karşılık verdi. Çok nadir bu kadar yüksek sesle kahkaha atardı ,kahkahasının yankısı tüm ormanı sardı.
Biraz üşüdüğünü söyleyince annesi onu bıraktı ve eve girdiler. Tanrım herkes beni bekliyor! Sadece Carlisle nöbeti olduğu için yokmuş,o da Renesme ye Esme aracılığıyla kocaman bir kucaklama ve öpücük seti yollamıştı.
Onlarla biraz oturup sohbet etti. Aç olmadığını söylemesine rağmen ısrarlarıyla bir şeyler yedi,Emmett ona Ravolli yapmıştı,kıramazdı.Yaklaşık bir saat sonra çok yorgun olduğunu bahane ederek yukarıya odasına çıkmak istediğini söyledi.Hepsi anlayışla karşıladı ve Jasper bavullarını taşımasına yardım ederken -hepsini o taşımıştı,tek seferde- herkes iyi geceler dileyip yukarıya çıktı.
Kendisini odasına attı ,Jasper"e teşekkür ettikten sonra kapıyı kapattı ve tüm eşyalarını yerleştirmeye başladı.Odaya bir göz attı,her şey hatırladığı gibiydi ama ufak ayrıntılar vardı.
Çalışma masasındaki dizüstü bilgisayar, bir boy aynasını ilk fark ettikleri oldu.Bir kitaplık dolusu kitaba gözü takıldı ve Alice"nin kitaplarını taşıması gerekmediğini söylediğini hatırladı..Her ayrıntıyı düşünmüşlerdi.
Eşyalarını yerleştirmeyi tamamlayıp rahat pijamalarını giyindiğinde tüm kemiklerinin ağrıdığını fark etti. Tamamen cam olan duvarın perdelerini araladı ve komşu evi gördü, onlara çok da yakın değildi.Hiç bir şeyi umursamadan çift kişilik yatağına girdi ve anında uyudu.
Sabah onu Âlice uyandırmıştı. Ve hemen kahvaltıya indiler. Kahvaltı hazırdı. Ancak hiç kimse bir şey yemiyordu. Bu duruma şaşırmıştı. ''Siz bir şey yemeyecek misiniz?''
diye sordu. Esme ona ''Hayır canım biz erkenden kahvaltımızı ettik.'' dedi. Bunun üstüne gitmeye gerek duymadan yemeğini yedikten sonra yeni lisesine gitmek üzere arabasına bindi. Okulunu hemen buldu. Zaten bu yolları çok iyi biliyordu. Burada asla kaybolmazdı. Belge işlerini hallettikten sonra ilk dersi olan matematik sınıfına doğru ilerledi. İnsanlar yeni gelenler hakkında konuşurlardı. Bu çok doğal bir şeydi. Ancak Renesme ilginin onun üstünde olmasından hoşlanmıyordu. Koşar adımlarla sınıfına girdi. İçerisi tam olarak dolmamıştı. İçeride bulunanlar önce dönüp Renesmeye baktılar. Sonra konuşmalarına devam ettiler. Renesme arkalarda boş bir yer görüp hemen oraya yerleşti. İçeriye yaşlı tepesinde saçı kalmamış kamburu çıkmış bir adam girdi. Renesme çantasından defterini almak için döndüğünde bir kızla karşılaştı. Bu kız soluk tenliydi. Ancak koşarak geldiği için yüzü kızarmıştı. Renesmeye gülümsedi. Renesme de ona karşılık verdi. Kız elini uzatıp
''Merhaba benim adım Sunny. Sen yeni kız olmalısın.''dedi. Renesme kıza bakıp.
''Evet. Ben Renesme.'' dedi. Kız gülümsedi. Renesme şaşırmıştı. Daha önce hiç bu kadar sıcak bir karşılamayla karşılaşmamıştı. Ama sonra öğretmenin boğazını temizlemesiyle derse döndüler. Bütün ders ne zaman çantasına yönelse kızın ona sıcak bir gülümsemeyle baktığını görüyordu. Zil çalınca beraber sınıftan çıktılar. Bir sonra ki dersleri ortak olduğu için beraber sınıfa ilerlediler. Derste birlikte oturup yine beraber dersten çıktılar. Kız çok konuşkandı. Ama Renesme sevdi onu. Birlikte öğle yemeğine kafeteryaya gittiler ve çıkışa kadar beraberdiler. Renesme bulduğu bu arkadaş için çok mutluydu. Çıkışta arabalarına doğru beraber ilerlerken Sunny bir arkadaşını gördü. Renesme ye ''Beni bekler misin? Birine birşey söylemem lazım.'' dedi. Koşmaya başladı.Derken ani bir fren sesi duyuldu. Ve bir çarpma sesi. Renesme ne olduğunu anlayamamıştı. Ancak bir koku boğazının kavrulmasına neden oluyordu. Dayanamıyordu. Acı çektiğini hissetti. Nefesini tutup ne olduğuna bakmak için ilerlemeye başladı. İnsanların toplandığı yere gitti. Birileri
Nerede kaldı bu ambulans! diye bağırıyorlardı. Sonra yerde kanlar içinde yatan Sunny i gördü. Gözünden yaşlar süzülmeye başladı. Ve yanlışlıkla nefes aldı. Artık boğazındaki yangın beynine vurmaya başlamıştı. Derken bir fren sesi daha...
Bu sefer gümüş Volvo tam Renesmenin önünde durmuştu. Ve sert çarpma sesleri. Sonra Renesme bilincini kaybetti.
Uyandığında odasındaydı. ''Sunny?'' dedi. Sonra bir el omzuna dokunup
''O iyi canım merak etme.'' dedi. Arkasına baktı. Bu annesiydi. Sarılıp ağlamaya başladı.
Uzun süre ağladı. Ve sonra rahatladığını hissedip başını annesinin omzundan kaldırdı. Herkes buradaydı. Jacop bile. Ki onu yıllardır görmüyordu. En son 1 sene önce telefonda konuşmuştu onunla.
''Anne ne oluyor?'' diye sordu Renesme. Annesi herkese baktıktan sonra ona dönüp.
''Tatlım hakkımızda öğrenmen gereken bazı şeyler var.'' dedi.
Ve annesi ona her şeyi en başından anlatmaya başladı. Onun Forks kasabasına gelmesini ve sonraki olayları en ince ayrıntısıyla anlattı. Herkes Bellanın sözünü kesip konuya eklemeler yapıyorlardı. En sonunda bu en son yaşadığı olaya ve hissettiği acının başkaları tarafından anlatılmasıyla Renesme '' Yani ben bir vampir miyim?'' diye sordu.
Babası '' Hayır canım sen yarı vampirsin. Sen bizim en insancıl türümüzsün. Bebekliğinden beri sana fazla kan verilmiyordu. Sana belli etmemeye çalışarak çok az miktarda veriyorduk. En sonunda sen de dayanamadın. Ancak bir daha böyle bir hata olmayacak. Çünkü sen de artık bizimle avlara katılacaksın.'' dedi. Renesme şaşırmıştı. Ne diyeceğini bilmiyordu. Onu yepyeni bir hayat bekliyordu...